«پریدیتور» آمریکایی در آستانه بازنشستگی

به گزارش خبرنگار دفاعی امنیتی دفاع پرس، توسعه پهپاد «پریدیتور»(Predator) آمریکایی در تاریخ 7 ژانویه 94 میلادی با سرمایه گذاری اولیه 31/7 میلیون دلاری در یک پروژه اثبات فناوری‌های پیشرفته مفهومی توسط دارپا و با هدف تولید یک پهپاد ارتفاع متوسط با مداومت پروازی بالا آغاز شد، این برنامه بر مبنای توسعه یک گونه بسیار پیشرفته پهپاد 750 GNIT شروع شد و در 3 جولای همان سال اولین پرواز نمایشی آن صورت پذیرفت. مدت کوتاهی بعد تجهیزات ارتباطات ماهواره‌ای UHF برای ارتباط خارج از خط دید بین پهپاد و ایستگاه کنترل زمینی نیز به آن اضافه شد. سال بعد نیز این تجهیزات ارتباطات ماهواره‌ای به باند KU ارتقا یافت که از نرخ بالاتر تبادل داده برخوردار بوده و تاخیر کمتری را در پی داشت.

در سال 96 رادار دریچه مصنوعی نیز با موفقیت بر آن گنجانده شد تا توانایی عکسبرداری و رهگیری دقیق اهداف را در روز و شب و انواع آب و هوا را داشته باشد. در تاریخ 30 ژوئن 96 این پروژه اثبات فناوری‌های پیشرفته مفهومی بعد از 30 ماه به پایان رسید.

در سال 97 نیروی هوایی آمریکا نام اختصاری RQ-1A را برای پریدیتور تخصیص داد. اولین قرارداد تولید اولیه با نرخ پایین نیز در 19 آگوست همان سال منعقد شد.

 

سال بعد از آن نیز موتورهای توربوشارژ قوی‌تر و بال‌های مجهز به سیستم ضد یخ به مشخصات آن اضافه شده و گونه جدیدی با نام اختصاری RQ-1B تولید شد.

 

در سال 1999 نشانگرهای لیزری روی آن نصب شدند تا به عنوان سامانه کمی در هدفگیری به هواپیمای نقطه زن نیروهای متحد در جنگ کوزوو کمک کند.

 

پریدیتور اولین پهپادی بود که به موشک مسلح شد و توانست در یک تست میدانی با موشک‌های هلفایر اهدافی را بر روی سطح زمین منهدم کند.

 

به همین جهت نام اختصاری آن برای نشان دادن قابلیت‌های تهاجمی‌اش به MQ-1B تغییر یافت. اولین قرارداد تولید انبوه آن نیز در سال 2003 نهایی شد و تنها 2 سال بعد از آن پریدیتور نتیجه اولین برنامه پهپادی اثبات فناوری‌های پیشرفته مفهومی بود که کاملا عملیاتی شد. این پهپاد به لحاظ ظاهری با بدنه باریک و بال پایین و نسبت منظری بالا و دم V شکل وارونه به نوعی یک پهپاد جذاب به حساب می‌آید.

 

 

ترکیب بندی آیرودینامیکی آن برای پرواز در سرعت‌های کم بهینه شده و ایرفویل(AIRFOIL) بالش که برای اعداد رینولدز پایین منحصرا طراحی شده راندمان آیرودینامیکی بالایی را تامین می‌کند. دم V شکل وارونه‌اش علاوه بر این که ملخ‌های موتور را محافظت می‌کند، سطوح کنترل دم را نیز از گردابه‌ها و اغتشاشات جریان عبوری از روی بال دور نگه می‌دارد. در ساخت سازه نیز استفاده از مواد کامپوزیت کربن اپوکسی باعث سبکی و استحکام فوق العاده شده است. زیر هر بال این سامانه یک آویز در نظر گرفته شده که توانایی حمل بار 70 کیلویی را فراهم می‌کند.

ارابه فرود آن نیز از نوع جمع شونده بوده تا کارآیی آیرودینامیکی و دایره دید حسگرهای نوری آن را افزایش دهد. در مدل‌های اولیه پریدیتور روش کنترل و هدایت بدین صورت بود که باید یک ایستگاه کنترل زمینی با واحد عملیاتی شامل یک دیش ارتباط ماهواره‌ای به قطر 6 متر همراه می‌شد تا فرآیند برخاست پهپاد را انجام داده و پس از دور شدن پرنده از خط دید، ارتباط بین پریدیتور و ماهواره و از طرفی ماهواره و ایستگاه کنترل زمینی برای ادامه عملیات برقرار می‌شد ولی در گونه‌های فعلی تعدادی ایستگاه‌های ماهواره‌ای زمینی در نقاط مختلف احداث شده و ارتباط این نقاط با ایستگاه کنترل مرکزی در خاک آمریکا از طریق کابل‌های فیبر نوری برقرار شده است.

 

بدین ترتیب در منطقه عملیاتی به واحد کنترل زمینی کوچکتر و پرسنل کمتری تنها برای برخاست و فرود نیاز بوده و ادامه مراحل هدایت پهپاد در ایستگاه کنترل مرکزی انجام می‌شود. پریدیتور می تواند 204 کیلوگرم محموله داخلی را با حداکثر سوخت حمل کند. محموله داخلی پریدیتور شامل انواع رادارها و حسگرها و تجهیزات ارتباطاتی می‌باشد. محموله بیرونی آن هم در گونه رزمی MQ-1B دو فروند موشک ضد تانک هدایت لیزری هلفایر هر کدام زیر یک بال است.

 

البته پس از اینکه در سال 2002 یک فروند میگ 25 عراقی در منطقه پرواز ممنوع عراق یک پریدیتور شناسایی آمریکایی را منهدم کرد، از آن پس نصب موشک‌های هوا به هوای استینگر برای دفاع هوایی روی پریدیتور با جدیت بیشتری دنبال شد. این پهپاد تا سال 2004 بیش از صد هزار ساعت پرواز عملیاتی را پشت سر گذاشت که نزدیک به هفتاد هزار ساعت آن در نبردهای واقعی بوده است.

نیروی هوایی آمریکا تا به امروز حدود 260 فروند پریدیتور را به خدمت گرفته که با توجه به بازنشستگی، سقوط و یا انهدام تعدادی، در حال حاضر 155 فروند عملیاتی وجود دارد که البته پیش بینی شده است باقیمانده پریدیتورهای عملیاتی نیز بین سال‌های 2015 تا 2017 به تدریج بازنشسته شوند.

 

به غیر از آمریکا کشورهای ترکیه، ایتالیا، امارات متحده و مراکش از تعداد محدودی از این پهپاد را در اختیار دارند.

انتهای پیام/221