در هفته ناجا نیز آثاری در سالهای پیش، روانه آنتن رسانه ملی شد. امسال نیز به سیاق سالهای گذشته مجموعهای با عنوان «نوار زرد» نوشته «کریم لکزاده» و کارگردانی «پوریا آذربایجانی» از شبکه دوم سیما در حال پخش است. این سریال در قسمتهای آغازین خود سطح انتظار مخاطب را برای دیدن قسمتهای بعدی بالا برده است.
یک پلیس آشنا
یکی از معضلاتی که اغلب سریالهای ایرانی از آن رنج میبرند، نداشتن داستانی منسجم، روان و به دور از زیاده گویی است. این امر بخصوص در آثار پلیسی نمود بیشتری دارد و چند دهه تلاش فیلمسازان در ژانر پلیسی هنوز نتوانسته تغییری در استاندارد سینمای پلیسی بوجود آورد.
با این مقدمه «نوار زرد» را باید در این میان یک اتفاق مبارک دانست. تاکنون شخصیت بازپرسهای متعددی روی صفحه تلویزیون به تصویر کشیده شدهاند که به دلیل نداشتن ما به ازای بیرونی آن برای مخاطب باورپذیر نبودند. «کاوه کیهان» سرگرد نیروی انتظامی و بازپرسی است که به دام این نقیصه نیفتاده است. «امیر آقایی» نیز به خوبی توانسته از پس نقش یک پلیس موفق و البته ایرانی برآید.
انتخاب امیر آقایی برای این نقش انتخاب هوشمندانهای است، چرا که آقایی در اغلب آثارش در طراحی برای اجرای نقشی که به او محول شده، خوب عمل کرده است. همچنین پوریا آذربایجانی در نوع کارگردانی خود و تعیین حدود و مرزهای شخصیت «کاوه کیهان» هم به دام کلیشهها نیافتاده و تن به مواردی داده که ممکن است مورد اقبال مخاطب قرار نگیرد.
هر چند سرگرد «نوار زرد» مثل اغلب پلیسها همسر و فرزندی ندارد و این مساله کمکی کلیشهای به نظر میرسد، اما وجود پدری پیر و حراف در کنار این پلیس و نوع برخورد آنها با هم نه روایتگر ارتباط یک پلیس با پدرش که به تصویر کشیدن یک پدر و پسر ایرانی است. برای این پدر پلیس بودن پسرش به چشم نمیآید. او کاوه را پسری میداند که هنوز باید نگرانش باشد و مدام نصیحتش کند. کاوه نیز در مقابل پدرش از قالب پلیس خارج شده و تبدیل به پسری میشود که باید برای حفظ ظاهر هم که شده به نصایح و خاطرات پدرش گوش کند.
همین ظرایف است که میتواند سریال را برای بیننده جذاب و باورپذیر کند. خوشبختانه در این سریال یک هماهنگی بین سه ضلع مهم نویسنده ـ کارگردان ـ بازیگر میبینیم که در کنار هم توانستهاند شخصیتی پویا خلق کنند. هر چند این نوع قضاوت برای سریالی که هنوز در ابتدای راه است کمی زود است، اما توجه به این نکته ضروری است که کمتر سریالی ساخته شده که از همان ابتدا تکلیف خود با مخاطبش را روشن کرده باشد.
در «نوار زرد» کارگردان صراحتا گفته چه میخواهد بگوید و همچنین مخاطب دقیقا میداند موضعش با اثری که میبیند چیست. ویژگی خوب سریال «نوار زرد» در شیوه داستان پردازی آن است. در این اثر نمایشی شاهدیم که نویسنده برای خلق داستانش نه به حاشیه رفته و نه دچار مقدمههای معمول و مطول شده است. این مثل رایجی است که نویسنده در همان دقایق اولیه باید مخاطب را بدون فریب با اثرش همراه کند. کریم لکزاده اولین قدم برای خلق یک اثر پویا را محکم برداشته است که امیدواریم این ویژگی در ادامه و قسمتهای پایانی نیز همچنان قرص و محکم باشد.
ریتم سریال چه در فیلمنامه و چه در کارگردانی نسبت به آثار مشابه و با توجه به موضوع سریال قابل قبول است. هر چند در قسمت دوم و هنگام مصاحبه با دوستان عاطفه که ظاهرا خودکشی کرده است از ماهیت خود کمی دور شده با این حال میتوان با دیده اغماض به آن نگاه کرد.
همین دو ویژگی یعنی شخصیت پردازی درست و طرح و گسترش داستان برای یک سریالی مثل «نوار زرد» کافی است تا این سریال را از آثار موفق رسانه ملی در ژانر پلیسی بدانیم.
آنچه که باید عجالتا در نظر داشت این است که کارگردان جوان «نوار زرد» هر چند تجربه چندانی در ساخت آثار تلویزیونی نداشته اما تا این جای کار از عهده «نوار زرد» موفق برآمده است.
انتهای پیام/ 161