رد پای عجز بعثی‌ها در «قطعنامه ۵۹۸»
گروه استان‌های دفاع‌پرس- «موسی‌الرضا عبداللهی» پیشکسوت دفاع مقدس؛ پذیرش قطعنامه ۵۹۸ از سوی حضرت امام خمینی (ره) بعد از هشت سال نبرد تمام‌عیار و آسیب‌های فراوانی که بر ایران وارد شد از تصمیمات شجاعانه‌ای بنیانگذار کبیر انقلاب اسلامی بود.
هرچند اثرات این تدبیر در زمان حیات امام خمینی برای بسیاری از رزمندگان روشن نبود و کسی به جز ایشان نمی‌دانست که این معامله با خدا از سر مصلحت، چه برکاتی را برای نظام جمهوری اسلامی و اسلام و مسلمین به همراه خواهد داشت.
پذیرش قطعنامه ۵۹۸ ازسوی حضرت امام خمینی (ره) از مصادیق معرفتی است که خداوند وعده‌اش را داده است. ایشان از معارف قرآنی آموخته بود که هرگاه دشمنان در جنگ و جدال گرایش به صلح نشان دادند، شما نیز از در صلح درآیید و بر خدا توکل کنید که او شنوا و دانا به امور است و شما را یاری خواهد کرد و نتیجه صلح را آنچنان به نفع شما ختم به خیر خواهد کرد که احتمالش برای شما غیر قابل تصوّر است.
قطعنامه ۵۹۸ قراردادی بود که بر روی کلمه به کلمه آن از سوی شورای امنیّت بحث شده و به اتفاق آرا به تصویب کشورهای عضو رسیده بود. در متن این قرارداد از حیث محتوا، نکات مهمی گنجانده شده بود که در توافقات و حوادث گذشته و در توافق‌نامه‌های بین دو کشور ایران و عراق در اختلافات مرزی به این ظرافت به آن پرداخته نشده بود.
در این قطعنامه صریحاً اشاره به ختم منازعات مرزی بین ایران و عراق آمده که تائیدکننده آن اعضای شورای امنیّت و سازمان ملل متحد بودند که نسبت به توافقات قبلی مفصّل‌ترین توافق به حساب می‌آمد. دلیل تنظیم بندهای قطعنامه با این دقّت ناشی از وضعیت جبهه‌های جنگ بود که شرایطی را بر رژیم بعث عراق و حامیان او فراهم کرده بود که چاره‌ای جز تن دادن به پذیرش قطعنامه صلح نداشتند.
بندهای قطعنامه ۵۹۸ به‌گونه‌ای تنظیم شده بود که مورد پذیرش حضرت امام خمینی (ره) قرار گیرد و تصویب آن با اکثریت آرا مبیّن واقعیّت و هراس آنها بر حتمی بودن پیروزی ایران است، چون رزمندگان سپاه اسلام در آن مقطع زمانی وارد خاک عراق شده و دو عملیّات مهم و سرنوشت‌ساز انجام شده بود.
جمهوری اسلامی در این دو عملیات تسلط خود را بر مناطق حساس و سوق‌الجیشی عراق گسترش داده و همین امر موجب شده بود تا رژیم بعث عراق و حامیانش به شدّت احساس خطر کنند و همّت خود را به کار بگیرند که راه فراری برای صدام بیابند.
ارتش بعث نگران از پیشروی رزمندگان اسلام در خاک عراق به دنبال آن بود تا مانع اجرای راهبردهای دفاعی جمهوری اسلامی که مهمترین آن «راه آزادی قدس از کربلا می‌گذرد» بود، بشود ولذا راهی جز پذیرش قطعنامه آتش بس نداشتند. قطعنامه‌ای که سابقه قبلی داشت و صدام آنرا زیر پاگذاشته بود و شورای امنیّت دوباره آن را با ادبیاتی جدید تنظیم کرده و بندهایی را به آن اضافه کرده بود تا بتواند موافقت مسئولین را بگیرد.
در نهایت با کش و قوس‌های فراوان قطعنامه ۵۹۸ در ۲۷ تیر ۱۳۶۷ به تصویب رسید و به‌عنوان یک سند بین‌المللی منتشر و تحویل نماینده ایران در سازمان ملل شد.
پس از پذیرش قطعنامه ۵۹۸ از سوی امام خمینی به‌عنوان رهبر نظام جمهوری اسلامی ایران مذاکراتی با دبیر کل سازمان ملل متحد صورت گرفت و چگونگی آتش بست در تاریخ ۲۹ تیر ۱۳۶۷ بین ایران و عراق ابلاغ شد و امام خمینی (ره) آن پیام سرنوشت‌ساز را صادر کردند.
در یکم مرداد همان سال و طبق قطعنامه ۶۱۹، گروه ناظران نظامی سازمان ملل متحد راهی مرزهای ایران و عراق شدند و بر اجرای مراحل آتش‌بس و عقب‌نشینی نیروهای دو کشور به خطوط مرزی و تعیین حدّمرزهای مورد اختلاف و دیگر مسائل نظارت کردند.
دبیر کل سازمان ملل متحد در ۹ مهر ۱۳۶۷ رئوس قطعنامه ۵۹۸ که شامل آزادی کشتیرانی در خلیج فارس، تعیین خط مرزی در اروند رود، چگونگی تبادل اسرای جنگی و استقرار نیروهای نظامی دو کشور پشت مرزهای توافق شده بین‌المللی بود را به دولت ایران و عراق اعلام کرد و جنگ به پایان رسید.
بعد از اعلام آتش‌بس، امام خمینی (ره) این پیام را به ملّت ایران اعلام کرد: «خدا می‌داند که اگر نبود انگیزه‌ای که همه ما و عزت و اعتبار ما باید در مسیر مصلحت اسلام و مسلمین قربانی شود، هرگز راضی به این عمل نمی‌بودم و مرگ و شهادت برایم گواراتر بود، اما چاره چیست که همه باید به رضایت حق تعالی گردن نهیم.»
بواسطه معامله حضرت امام خمینی (ره) با خدا، صداقت گفتار ایشان و تکلیفی که از سر مصلحت برای اسلام و مسلمین به دوش گرفتند خداوند نیز برکتی را نصیب نظام جمهوری اسلامی کرد که پس از گذشت سال‌ها اثرات آن آشکار شد و رژیم بعث عراق و صدام گرفتار پیامدهای فلاکت‌بار جنگی که به ناحق علیه ملت ایران آغاز کردند، شدند و با خواری به دست حامیان خود از صفحه روزگار محو شدند.
در مقابل، طبق وعده‌ای که خداوند داده بود پیروزی نصیب جبهه حق شد و نظام جمهوری اسلامی عزتمندانه به حیات خود ادامه داد و با گذشت بیش از سه دهه از پایان جنگ هر روز به عظمت و شکوه آن افزوده. اینجاست که در مصالح خداوند هیچ شکی نباید کرد و آنچه را که او وعده کرده محقق شد.
انتهای پیام/
