شرحی از رشادت‌های عشایر جنوب در مبارزه با ارتش صدام/ خدمات اطلاعاتی روستائیان به رزمندگان ایرانی

به گزارش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، آیین گرامیداشت چهل و یکمین سالگرد شهادت عشایر کرخه نور هویزه امروز (سه‌شنبه) در یادمان شهدای عشایر عرب هویزه برگزار شد.

در این مراسم سردار «یونس شریفی» از رزمندگان قدیم خوزستان به روایتگری از رشادت‌ها و ایثار عشایر کرخه نور پرداخت.

وی در این مراسم اظهار داشت: یکی از نکاتی که همه باید دانند، این است که در شش ماه اول جنگ نه دشمن خاکریز می‌زد و نه ما خاکریز می‌زدیم برای اینکه دشمن ما در مقابل خود نه نیرو می‌دید و نه خاکریز تا بخواهد خاکریز بزند و حالت پدافندی به خودش بگیرد. دشمن آمده است تا پیشروی کند و شهر‌ها و روستا‌ها را به تسخیر خود درآورد و تا اهواز پیشروی کند. ما در مقابل دشمن نیروی قابل ملاحظه‌ای نداشتیم و خاکریز مستحکمی نداشتیم که بتوانیم پدافند متناسب با توان دشمن داشته باشیم و روستا‌ها و اشغال آن‌ها را از آفند و هجوم دشمن نجات دهیم.

این رزمنده درمورد ایستادگی در مقابل دشمن گفت: دشمن می‌خواست یورش ببرد و ما می‌خواستیم از میهن خود دفاع کنیم. ما با شبیخون‌ها و عملیات ایذایی توانستیم تا حدودی دشمن را در منطقه زمین‌گیر کنیم. آن موقع شهید «اصغر گندمکار» که فرمانده سپاه هویزه بود، ۵۰ نفر نیرو داشت. سپاه سوسنگرد و حمیدیه هم اینطور بودند. دشمن دو مورد استقرار داشت. یکی از آنها استقرار دشمن بعثی در قیصریه بود که ما به آن ابوسعید می‌گفتیم. البته استقرار دشمن در این منطقه استقرار محدودی بود و استقرار عمده دشمن و موقعیت بزرگ و خطرناک دشمن در همین مناطق یعنی روستا‌های مِلِحه، پودسنگ، سمیده، سیار احمدآباد بود. در این مکان‌ها دشمن نیرو‌های خود را جمع کرد تا بتواند ارتباط جاده سوسنگرد ـ اهواز را قطع کند، سوسنگرد، هویزه و حمیدیه را به اشغال خود درآورد.

وی در پاسخ به این سؤال که دشمن بعثی با وجود این همه نیرویی که داشت در برابر نیرو‌های جمهوری اسلامی ایران با آن همه ضعف چگونه نتوانست پیشروی کند، گفت: وجود عشایر کرخه نور از هویزه تا حمودی و بعد از آن تا ذب هردان یکی از عوامل مهم بازدارنده بود که بوسیله آن دشمن نتوانست به اهداف خود برسد.

شریفی افزود: نیرو‌های هویزه، سوسنگرد و حمیدیه می‌خواستند تا منطقه را شناسایی کنند و شبیخون بزنند. گروه «محمد بلالی» و تمام کسانی که هم با ما مستقر بودند و هم مقرشان در اهواز بود مانند گروه «شیخ هادی کرمی»، «شهید چمران» با هماهنگی هم می‌آمدند و شناسایی می‌کردند و چند روز تا یک هفته در منطقه مستقر می‌شدند تا شب عملیات برسد.

این رزمنده در پاسخ به این پرسش که نیرو‌های هویزه در موعد عملیات کجا مستقر می‌شدند یا چه کسی به آن‌ها مهمات می‌رساند، اظهار کرد: نزدیک ۳۰ ـ ۴۰ عملیات ایذایی در منطقه هم زمان شهید گندمکار و هم زمان شهید عین‌الله، چه سپاه سوسنگرد و گروه «محمد بلالی» انجام دادند و تنها عامل موفقیت عملیات‌ها، وجود روستائیان در منطقه بود. اگر روستائیان نبودند، نه می‌توانستیم شناسایی کنیم، نه می‌توانستیم در منطقه بیتوته کنیم و حتی نمی‌توانستیم عملیات انجام دهیم.

وی درمورد کمک‌هایی که عشایر منطقه کرخه نور به رزمندگان می‌کردند، گفت: چند بار دیدبان نیرو‌های ارتش که در ارتفاعات «الله اکبر» مستقر بودند، به سپاه هویزه آمد و دیدبان می‌خواست. آن موقع ما به روستایی که نزدیک‌ترین استقرار و فاصله با نیرو‌های دشمن را داشت مانند روستای سمیده و سیار احمدآباد دو تا سه روز می‌ماندیم و روزانه در پشت بام خانه‌های مردم و زنان به ما غذا می‌دادند و مردان خجالت‌زده می‌گفتند کاری نکنید تا دشمن متوجه شود. دشمن متوجه شد که چه کسانی در حال ضربه زدن هستند و از چه کسانی ضربه می‌خورد و رفت و همان روز ۲۸ نفر را شهید کرد.

شریفی در رابطه با ولایت‌پذیری مردم کرخه نور گفت: یکی از موارد دیگر بحث ولایت‌پذیری است. هیچ گاه مردم روستا ما را لو نمی‌دادند و اگر در منطقه بودیم با لباس محلی بودیم تا شناخته نشویم. یک بار نبود که دشمن متوجه شود که سپاه، بسیج و ارتش در منطقه است و این نشان از پاکی مردم داشت و ولاء آن‌ها به ولی فقیه و نظام مقدس اسلامی بود و وقتی که دشمن متوجه شد که ضربه اصلی را خود روستائیان به آن‌ها می‌زنند، به روستای سمیده، حمودی، سیاراحمدآباد یورش می‌برد و هشت نفر را می‌برد و همان روز به شهادت رسید. زمان شهید گندمکار ۵۰ نفر در سپاه هویزه بودند و عد از این واقعه روزی چند نفر از مردم می‌آمدند و به سپاه هویزه می‌پیوستند. عشایر کرخه نور خط مقدم دفاع مقدس بودند و دشمن متوجه شد و ضربه به مردم وارد کرد و آنجا به برکت خون شهدا، «کرخه نور» شد.

انتهای پیام/ 118