رشد تولید در سایه کسب مومنانه
گروه اجتماعی دفاع‌پرس - فهیمه روح‌اللهی؛ پایانِ جلسه، در دبیرستان خواستند که بمانم و گفتند که پسرم در دو آزمونِ آخر، خلاف انتظار نمره‌های خوبی کسب نکرده و من که مطلع بودم، توضیح دادم که پروژه‌ای را قبول کرده در حوزه کاربردهای آردوینو و دو هفته دیگر تمام می‌شود...
متحیر، در حالی که سرزنش‌ها را در کلمات مودبانه می‌پیچیدند متذکر شدند که پسرم مدت کوتاهی با کنکور فاصله دارد و چه وقتِ کار است و... می‌گفتند و من نمی‌شنیدم. فکر می‌کردم چرا شیپور را همگی با افتخار از سرِ گشادش می‌زنیم! در بسیاری از مدارس ما، مهارت و کار و کسب درآمد باشد برای بعد و تنها راه توفیق، کسبِ معدل بالا و رفتن به دانشگاه است. برای رفتن به دانشگاه، باید هزینه کنی، اما نباید به فکر کار و مهارت و تولید پول باشی! یاد روزی افتادم که از روحانی جوان و خوش‌فکر مسجد پرسیدم چرا علاوه بر احکام وضو و نماز برای نوجوانان، احکام کسب و کار را توضیح نمی‌دهید و ... .
طی پانزده سال اخیر نام‌گذاری‌های سال، که توسط رهبر معظم انقلاب مشخص می‌شود، مستقیم و غیر مستقیم به موضوع اقتصاد مربوط بوده و شش سال مستقیما به تولید اشاره داشته است. تولید، پاشنه‌آشیل اقتصاد است و اگر رونق بگیرد، در مهار تورم نیز نقشی اساسی دارد.
این پاشنه‌آشیل، اما به دلایل مختلفی که باید کارشناسان اقتصاد تبیین کنند، بیمار است و مشکل ساختاری جدی دارد. آنان که سال‌ها سکان اقتصاد کشور را در دست داشته‌اند نخواسته و یا نتوانسته‌اند طبیب مهربان این ساختار کلیدی باشند و در یک فرافکنی رندانه، برخی از آن‌ها بی‌توجه به این کوتاهیِ مشهود، داروی این اقتصاد بیمار را اعتمادسازی برای غرب می‌دانند تا از سر کَرَم! تحریم‌ها را بردارند و این ناتوان را درمان کنند! اگر از بی‌عزتی و حقارتی که بر ملت آوار می‌کنند بگذریم، آشکار است که وقتی ساختار مشکل دارد و میان اندک سرمایه‌داران دلال‌پیشه و عموم مردم شکاف عمیق طبقاتی ایجاد شده، سرازیر شدن سرمایه به داخل کشور، فقط به ثروتمندتر شدن گروهی اندک منجر می‌شود که دغدغه تولید و توزیع ثروت را ندارند.
به نظر می‌رسد که تولید را اگر مردم جدی بگیرند و با سنگ‌های بزرگی که ساختار بیمار اقتصاد و نفوذ برخی مسئولان بیماردل در مسیر آن‌ها قرار می‌دهند ناامید نشوند و استقامت کنند فضای اقتصادی کشور تغییر می‌کند. در این مسیرِ نفس‌گیر، ترویج و تعمیق یک فرهنگِ فراموش‌شده تاثیرات جدی دارد؛ اینکه دین، مردم را فقیر نمی‌پسندد و اگر پول حلال تولید و سفره‌ای گسترده کنی عبادت کرده‌ای. کارآفرینی و تولید، یک ارزش اصیل است و به سرمایه نیاز دارد و هر سرمایه‌داری مردود و بی‌انصاف نیست. مهم این است که این سرمایه پاکیزه باشد و پاکیزه بماند.
رونق تولید در سایه کسب و کار مومنانه محقق می‌شود و برکات بی‌شماری برای فرد و جامعه دارد. فرزندان ما باید درک کنند که صرفا مصرف‌کننده بودن هنر نیست حتی اگر رتبه‌ات تک‌رقمی باشد و اگر مهارت داشته باشی و گرهی باز کنی محترم‌تری. تصحیح این باور که پول ابزار ارزشمندی ست و تمایز آن از دنیاطلبی و به عبارت بهتر تبیین زهد پویا و سالم توسط کارشناسان، بستر فعالیت‌های خداپسندانه را هموار می‌کند. سیستم آموزشی ما (برای فرزندان) و سیستم اداری و دولتی (برای پدران و مادران)، کارآفرین تربیت نمی‌کند و این آفت، موریانه‌ای است که ستون‌های یک اقتصاد سالم و رو به پیشرفت را بی‌صدا و خاموش نابود می‌کند و حاصلش می‌شود جوانانِ تحصیل‌کرده اما بیکار، میان‌سالان مایوس و خسته و بازنشستگان فقیر و سرگشته.
انتهای پیام/ 241
