امام حسن مجتبی (ع) تجلی کامل سیره و سلوک پیامبر اعظم (ص)
به گزارش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، بیست و هشتم ماه صفر مصادف با رحلت رسول اکرم صلوات الله علیه و آله و شهادت سبط اکبر ایشان حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام است. حضرت محمد ابن عبدالله (ص) در عام الفیل سال ۵۵۰ یا ۵۷۰ میلادی در شهر مکه که در حجاز از مرکزیت خاصی برخوردار بود به دنیا آمد. پدر ایشان قبل از ولادتشان از دنیا رفته بود و پدربزرگشان عبدالمطلب مسئولیت تربیتشان را بر عهده گرفت. پس از رحلت عبدالمطلب عموی ایشان ابوطالب پشتیبان و حامی ایشان بود و تا زمان اعلام پیامبری و رسالت اللهی‌شان همچنان از ایشان حمایت می‌کرد. ایشان در جریان محاصره‌ی اقتصادی در شعب ابیطالب تا پای جان مقاومت کرد و نهایتا جان به جان آفرین تسلیم فرمود.
هجرت حضرت خاتم الرسل از مکه به مدینه سرآغاز فصل نوینی از تاریخ، فرهنگ و تمدن اسلامی شد و مبدا تاریخ هجری قرار گرفت. سراسر دوران نبوت ایشان بیست و سه سال به طول انجامید که بعضا شامل جنگ‌ها و نبرد‌هایی علیه دشمنان اسلام و مسلمین جهت ایجاد و استقلال دولت اسلامی بود. بزرگترین میراث سیاسی - اجتماعی پیامبر در کنار اعلام توحید الهی، ایجاد وحدت بین مسلمین بود. تنها دو دهه بعد از هجرت نبی مکرم اسلام (ص) و در زمان خلیفه‌ی دوم سپاه اسلام موفق به فتح دو کشور بزرگ ایران و مصر شد.
به راستی چکیده و ماحصل تربیت الهی آن حضرت و مفاهیم ناب آسمانی‌ای که ایشان به دخترشان حضرت فاطمه الزهرا سلام الله علیها و حضرت علی علیه السلام آموختند، در وجود مبارک سبط اکبر نبی حضرت امام حسن مجتبی (ع) متبلور و متجلی است. ایشان امام دوم شیعیان و مسلمانان جهان هستند و در جود و سخاوت زبانزد عام و خاص بودند و از همین روی به کریم اهل بیت و مجتبی معروف شدند بر مبنای روایات اسلامی و شیعه امام حسن مجتبی علیه السلام دو بار تمامی اموال خود را در راه رضای حق تعالی و در جهت کمک به نیازمندان انفاق کردند. مهمترین اتفاق در زمان خلافت و امامت ایشان جنگ با معاویه و صلح با سپاهیان بنی امیه بود. شرایط نبرد با معاویه طوری بود که اگر ایشان به جنگ ادامه می‌دادند جنگ طلب و اگر ادامه نمی‌دادند شکست خورده تلقی می‌شدند. ایشان ترجیح دادند از خلافت دست بکشند و در نبرد با معاویه نیز صلح کنند، اما جان مسلمانان راستین و شیعیان حقیقی در امان بماند. امام حسن مجتبی پس از صلح با معاویه اگر چه به خلافت ادامه ندادند، اما امامتشان تا واپسین لحظه‌ی زندگیشان ادامه یافت و با نور وجودشان راه و مسیر مسلمین را روشن می‌کردند.
بیست و هشتم صفر، سالروز رحلت نبی مکرم اسلام حضرت ختمی مرتبت محمد مصطفی و نیز شهادت سبط اکبر ایشان حضرت امام حسن مجتبی (ع) از سویی روز سوگواری عاشقان اهل بیت (ع) است و از طرفی دیگر فرصتی مغتنم جهت تفکر و تعمق درباره‌ی آموزه‌هایی است که آن بزرگواران به مریدان خود در ادوار مختلف تاریخی آموختند.
انتهای پیام/۱۳۳
