یکی از آزادگان دفاع مقدس می‌گوید: وقتی در اسارت بودم، مادرم از من خبر نداشت. او نذر کرده بود که بعد از آزادی به من گفت. منم پیش خودم گفت: حداقل گوسفندی، مرغی نذر می‌کردی؛ این چه نذری بود کردی؟!

از آن جایی که چهره من سبزه بود عراقی‌ها فکر کرده بودن که من هم عراقی هستم به همین خاطر به اتاق عمل بردن و شاید من تنها اسیری باشم که در پاهایم پلاتین گذاشتند و مرا با همان حالت پا‌های شکسته و وزنه‌های آویزان به اولین اردوگاه مفقودین در زادگاه صدام شهر تکریت بردند.