شرحی بر چرایی طمع صهیونیست‌ها به سرزمین فلسطین

گروه استان‌های دفاع‌پرس‌ـ «سید محمد طالبیان» پژوهشگر دفاع مقدس؛ حدود دو هزار و ۵۰۰ سال قبل از میلاد مسیح (ع) چند قبیله عربی به منطقه فعلی فلسطین مهاجرت کردند و در آنجا ساکن شدند و بعداً به اسم «کنعانیان» نامیده شدند.

مدتی بعد، عده‌ای از اینان به سوی سواحل جلوی کوه‌های لبنان رفته و در آنجا اقامت گزیدند و رفته‌رفته به اسم «فینیقیان» شناخته شدند (بنابراین اصل این دو فرقه یکی است) کنعانیان از راه کشاورزی و فینیقیون با دریانوردی امرار معاش می‌نمودند. این‌ها در فلسطین شهرهایی با حصارهای محکمی بنا نموده و تمدنی در آنجا پایه‌گذاری کردند. تقریبا اساس تمدن و اغلب مبانی مذهب «عبرانیون» از اینها اقتباس شده است.

تقریباً دو هزار و ۸۵۰ سال قبل از میلاد، حضرت ابراهیم خلیل (ع) از شهر «اور» عراق مرکز کلدانی‌ها به ارض کنعان (فلسطین) مهاجرت فرمود. در همین جا حضرت اسحاق (ع) متولد شد و از اسحاق حضرت یعقوب (ع) به دنیا آمد و به اسم «اسرائیل» نامیده شد و یهود را به جهت انتساب به حضرت یعقوب «بنی‌اسرائیل» می‌نامند.

بعد از شیوع قحطی در فلسطین، حضرت یعقوب (ع) و فرزندانش به مصر رفتند و کم‌کم جمعیت خاندان اسرائیل خیلی زیاد شد.

رمسیس دوم (ع) بنی‌اسرائیل را تحت فشار و عذاب شدید قرار داد. حضرت موسی (ع) آن‌ها را از چنگال آن حاکم ظالم نجات داد و از مصر به طرف ارض کنعان (فلسطین) حرکت داد.

در حدود یک هزار و ۲۹۰ سال قبل از میلاد، حضرت موسی (ع) و بنی‌اسرائیل از مصر بیرون آمدند. عده‌ای را به همراهی «یوشع» به فلسطین فرستاد تا از اوضاع آنجا اطلاع کاملی بدست آورند. هیأت اعزامی پس از مراجعت گزارش داد که جمعیت ظالم و سرکشی در آنجا زندگی می‌کنند.

بنی‌اسرائیل ترسیدند و حاضر نشدند به فلسطین بروند و فرمان پیغمبر خود حضرت موسی (ع) را اطاعت کنند. (۱) لذا چهل سال در بیابان سرگردان ماندند. در این اثنا شریعت حضرت موسی (ع) در مدین (واقع در جنوب شبه جزیره سینا) به وی وحی گردید.

در خلال سرگردانی و دوران نزول شریعت، از طرف بنی‌اسرائیل صدمات فراوانی به حضرت موسی (ع) وارد آمد، عده‌ای به بت‌پرستی گرویدند و جمعی برخلاف دستور او اصرار داشتند به مصر مراجعت کنند.

بعد از وفات حضرت موسی (ع) بنی‌اسرائیل به رهبری حضرت «یوشع» از نهر اردن گذشتند و به شهر «اریحا» وارد شدند. بعد از استقرار در اریحا بعضی شهرهای دیگر فلسطین را متصرف شدند و اهالی بیت‌المقدس مقاومت کردند و تسلیم نشدند و سواحل فلسطین هم در تصرف «فلسطینیون» باقی ماند.

یهودیان دائما با فلسطینیون در جنگ و نفاق بسر می‌بردند تا این که تسلیم رهبری «شاؤل» (طالوت) شدند. (۲)

جغرافیای فلسطین

فلسطین از سمت غرب به دریای مدیترانه، از شمال به جمهوری لبنان، از شرق به نهر اردن و جمهوری سوریه و ازجنوب به شبه جزیره سینا که قسمتی از مصر است محدود می‌شود.

فلسطین از نظر جغرافیایی در جهان عرب موقعیت بسیار مهمی دارد، زیرا در قلب ممالک عربی واقع شده و در حقیقت پلی است که ممالک عربی آسیا را به بلاد عربی آفریقا متصل می‌کند و راه ارتباط و اتصال جزیره‌العرب به دریای مدیترانه است.

در گذشته به فلسطین «ارض کنعان» گفته می‌شده است؛ چون از ابتدای تاریخ، اعراب کنعانی در آنجا ساکن و زندگی می‌کرده‌اند و نام فلسطین به مناسبت یکی از قبایل «کریتی» که تقریبا دوازده قرن قبل از میلاد حضرت مسیح (ع) در سواحل مدیترانه، میان «یافا» و «غزه» رحل اقامت افکنده بودند و بعداً به نام فلسطینیان معروف شدند، به این سرزمین داده شد.

وسعت تمام فلسطین ۲۷ هزار و چهل و چهار کیلومتر مربع است. ۷۰۴ کیلومتر مربع آن را دو دریاچه «طبریه» و «حوله» و نصف دریای مرده که متعلق به فلسطین است تشکیل می‌دهد و بقیه آن که ۲۶ هزار و سیصدوبیست کیلومتر مربع است و تقریبا معادل تمام خاک کشور بلژیک می‌باشد خشکی است.

جمعیت فلسطین در اواخر سرپرستی و قیمومت انگلستان و قبل از تقسیم (تقریبا در سال ۱۹۴۷) طبق سرشماری به عمل آمده، یک میلیون و ۹۸۰ هزار نفر بوده، که یک میلیون و ۳۱۹ هزار نفر آن عرب و ۶۹ هزار نفر یهودی بوده‌اند.

۱.رک: قرآن کریم، سوره مائده، آیات۲۰-۲۶

۲.رک: قرآن کریم، سوره بقره، آیات ۲۴۵-۲۵۱

انتهای پیام/